Het nieuwe genre
De hond was geen hond maar een mensennaam
Parfum was van de jongen
Nee van de vrouw
Een vork was ook maar een vork omdat iemand dat bedacht had
Zonnig was alleen zonnig op zonnige dagen
Eerlijk zijn was een betwistbaar dilemma
Duurzaam, was een oneindige puzzel
Lente was niet zoals lente kon zijn
Liefde was anders dan de film
Achter ons rug werd van alles besloten
Wat konden we snappen, behalve de appel?
2019 // Lilian van Ooijen
Een blik op jouw gelaat
En ik voel me weer blozen
Je herschept mijn netelige staat
In een bad met geurende rozen
2019 // Lilian van Ooijen
Waande me in zuiver kelp
Het was er goed toeven
Maar ik kon je niet beproeven
Gleed weer terug in mijn venusschelp
2019 // Lilian van Ooijen
Onbevredigd
In de tijd
Ik was onvoldoende
Nog niet rijp
Als een bloem
Waaraan bladeren ontbraken
Onvolledig en onvolmaakt
Zoals iedereen
2019 // Lilian van Ooijen
Mus, praat met me
Maak je niet druk
De zon maakt me licht als jouw veer
Geen hapje is té
Voor een gespierd stuk
Maar ik voel me nu vol
En ik zie wol
Zeg niets meer
2019 // Lilian van Ooijen
Soms droom ik even weg in je elektrisch blauwe ogen
Je glanzende donkere krullen die van rapunzel konden zijn
Je blik, fris als een kabbelend beekje
Je ferme postuur als een roeier of een zwemmer
Je lage, schorre stem en je adequate woorden,
zoals het een echte man betaamt
Totdat de realiteit me in de ogen staart
Je hebt een vriendin.
2019 // Lilian van Ooijen
Je staart leunt op mijn telefoon
Je poot hangt in mijn thee
Je typt een bizarre hoofdpersoon
En je tongzoent mijn orchidee
Oké.
2019 // Lilian van Ooijen
